Bir gün Zeus’un oğlu Apollon şelale kenarında güzel ve genç bir kız görür. Bu olağanüstü güzelliğin adı Daphne’dir. Apollon , Daphne’yi görür görmez onunla konuşmak ister ve yanına yaklaşır. Fakat Daphne Apollon’dan kaçmaya başlar. Daphne kaçarken, Apollon arkasından ‘’kaçma seni seviyorum .’’ diye bağırır. Daphne Apollon’dan korktuğu için kaçmaktadır. Aralarındaki mesafe giderek kısalır ve Daphne yakalanacağını anlar. Daphne birden durur ve ayağı ile toprağı kazıyarak şöyle bağırır: ‘’ Toprak Ana , beni ört , beni sakla, beni koru.’’ Bu içten yalvarışın ardından Daphne organlarının ve vücudunun ağırlaştığını ve odunlaştığını hisseder. Göğsünü gri bir kabuk kaplar, ipek gibi saçları yapraklara dönüşür, kolları ise dallar halinde uzar, ayakları kök olup toprağın altına ilerler. Daphne isminden anlaşılacağı gibi bir Defne ağacı oluverir. Bu manzara karşısında şaşıran Apollon , defne ağacına sarılır ve Daphne’nin hala çarpmakta olan kalp sesini duyar. Daphne , dallarını eğerek Apollon’u saygı ile selamlar.